Faalangst?

''Vroeger'' met gym, deed ik nooit mee. Nooit. Elke keer had ik een smoesje en dat is veranderd in één grote smoes. Ik had zogenaamd al heel lang last van mijn knie ofzo en daardoor kon ik écht niet mee doen met gym hoor. Elke gymles was ik weer doodop van de zenuwen, omdat ik bang was dat de leraar mij niet meer zou geloven..

Maar gelukkig kon ik me overal onderuit werken. 

Dat gevoel is/was hetzelfde met het auto rij lessen. 

Elke keer, zelfs al de avond van te voren.. was ik zó in de stress in mijn hoofd over de dag van morgen. Over het autorijden. 

Zou het wel goed gaan? Zou ik dingen fout doen? Wat als dat dat fout gaat? Wat als ik iemand aanrijd? Wat als.. 

Allemaal mogelijke scenario's bedenken. Allemaal apen en beren zien. Mezelf helemaal bang praten.. en waarom? Het werd er totaal niet beter op, sterker nog; het werd alleen maar erger en ik ging er enooorm tegen op zien. Hoe dichter bij het kwam, hoe erger ik mij ging voelen en deste meer ik op het punt kwam om het af te zeggen. 

Soms had ik dan ergens een stukje moed gevonden om toch gewoon te gaan. Was ik eenmaal aangekomen, een half uurtje van te voren.. en dan bedacht ik me alsnog. Dan haakte ik af. Een half uur(!) van te voren. Ziekelijk.

En dat puur door alles wat er in mijn hoofd gaande was. Alle mogelijke scenario's, alle waanideeën.