Gevoelens en emoties

De zon schijnt vol op, in november. Lekker naar buiten, er op uit! Naar het strand, het bos, de duinen! Nope..

Ik voel me leeg. Verschrikkelijk. Ik wil niets. Alleen op de bank liggen of in bed. Geen enkele emotie in of uit me. Ik kan en wil alleen maar huilen. Oké, er is dus wel een emotie; verdriet. Maar waarom? Ik zou het echt niet weten.   

Door alle negatieve gedachtes die in mijn hoofd rond vliegen, zit ik mijn eigen geluk keihard in de weg. Als ik positief denk en niet te veel pieker over wat er misschien nog wel of juist niet komen gaat.. Is er niets (!) aan de hand! Maar, zo easy peasy is het helaas niet blijkbaar.

Zo veel gevoel in mijn lichaam, wat 9 van de 10 keer een verschrikkelijk gevoel is. Ik weet niet goed wat ik er mee aan moet. Het is er telkens weer en het kost zo ontzettend veel energie. 

Ik kan alleen nog maar huilen. En dat doe ik alleen. Noway dat ik dat doe in het bijzijn van anderen.. Never. 

Mijn gevoel of emotie kan omslaan in een mum van tijd. Van bijvoorbeeld wel eten naar niet eten of anders om, van niet opstap willen gaan en onder de mensen zijn, naar keihard opstap gaan en lang leve de lol. Snap jij het, snap ik het..